فسیل، بقایا و اثرات جاندارانی است که میلیون ها سال قبل می زیسته اند. از مراحل با اهمیت چگونگی تشکیل فسیل رسوب گذاری و فرسایش است.

اگر به علم زمین شناسی علاقه‌مند باشید به احتمال  زیاد باید شناخت فسیل‌ و آشنایی با چگونگی تشکیل فسیل برایتان جذاب باشد. فسیل‌ها بقایای جانداران و یا اثر رد پای موجودات زنده‌ای هستند که هزاران سال قبل روی کره زمین می‌زیسته اند. اگر می‌خواهید با مراحل تشکیل فسیل آشنا شوید این ویدئو را حتما ببینید.

متوسط فاصله ی ماه تا زمین حدود 384400 کیلومتر است. نیروی جاذبه ماه یک ششم نیروی جاذبه زمین است. اتمسفر ماه به حدی رقیق است که تقریباً  می توان گفت فاقد مولکلول است و به علت نداشتن مولکول نور خورشید در آسمان ماه تجزیه و منعکس نمی شود بنابراین آسمان ماه به رنگ تیره دیده می شود. 

حرکات ماه: کره ی ماه علاوه بر اینکه به همراه زمین به اطراف خورشید می چرخد، خود نیز دارای دو حرکت است.1) حرکت انتقالی به دور زمین که خود از دو نظر مورد توجه است. اول زمان نجومی ماه(زمانی که 360 درجه دور بزند) که مدت آن برابر 27روز 7ساعت و 43 دقیقه است و دوم زمان هلالی ماه(فاصله بین رویت دو هلال هر ماه) معادل 29روز 12ساعت 44دقیقه 2) حرکت چرخشی ماه دور خودش که زمان آن برابر با مدت چرخش ماه به دور زمین است(27روز) از دلایل کندی حرکت، تاثیر نیروی جاذبه ی زمین بر ماه است. در حرکت ماه به اطراف زمین موقعیت ماه هر روز نسبت به ستارگان حدود 13درجه به سمت شرق تغییر می کند. در نتیجه ماه هر روز 50 دقیقه دیرتر از روز قبل طلوع و غروب می نماید. همچنین چون کره ماه ظرف 27 روز یک دور کامل به دور زمین می چرخد و در همین ایام زمین هم در مدار خود به دور خورشید مقداری تغییر مکان می دهد، ما برای دیدن ماه به صورت هلال باید دو روز دیگر به رقم فوق اضافه کنیم یعنی در واقع هلال ماه پس از مدت حدود 29 روز دوباره مشاهده می شود. اما چرا ماه همیشه یک طرف آن به سمت زمین است؟ و ما همیشه یک طرف ماه را می بینیم؟ در جواب باید گفت:علت آن به مساوی بودن زمان حرکت چرخشی ماه به دور خود و حرکت مداری آن به دور زمین است. یعنی به دلیل کندی حرکت ماه به دور خود و برابر بودن آن با زمان حرکت مداری ماه به دور زمین همیشه فقط یک سمت ماه رو به زمین است و انسان در روی زمین هرگز پشت ماه را نخواهد دید.

برای مشاهده فیلم آموزشی کلیک کنید

گوش‌ها برای ما وظیفه دریافت صوت را بر عهده‌دارند. زمانی که‌ موج منتشرشده توسط ارتعاش هوا به گوش ما می‌رسد. به خوبی توسط آن دریافت شده و به گوش میانی و بعد از آن به گوش داخلی منتقل خواهد شد. درنهایت این موج ارتعاشی به سیگنال‌های الکتریکی تبدیل می‌شود و به مغز منتقل می‌گردد.

چگونه صداها را می شنویم؟

ارتعاشات صدا یا امواج صوتی از درون هوا می گذرند. هنگامی که امواج صوتی به پرده صماخ برخورد می کنند، آن را به ارتعاش درمی آورند و باعث زنجیره ای از واکنش ها می شوند. پرده صماخ ارتعاشات را به سه استخوان کوچک درون گوش میانی به نام های استخوان چکشی، استخوان سندانی و استخوان رکابی، منتقل می کند و از طریق آنها به مجرای مارپیچی در گوش داخلی می رسد که بخش حلزونی نامیده می شود.

از آن جهت که درون حلزون گوش هزاران پایانه عصبی مویی شکل به نام مژک (سیلیا) وجود دارد با ارتعاش بخش حلزونی، این مژک ها به حرکت در می آیند. آنها این حرکت ها را به صورت پیام عصبی درآورده و از طریق عصب شنوایی به مغز می فرستند. هر اندام شنوایی دارای پانزده تا بیست هزار گیرنده عصب شنوایی است. هر کدام از این گیرنده ها با یک سلول مویی ویژه ارتباط دارند. حرکت مژک های سلول های مویی، در نتیجه انتقال ارتعاشات صدا، کانال های یونی در این سلو ل ها را باز می کند. با باز شدن کانال های یونی پیام عصبی ایجاد شده و به قشر شنوایی در مغز فرستاده می شود. مغز این پیام ها را دریافت کرده و به صورت صدا تفسیر می کند و عمل شنیدن انجام می شود.